Κάποτε...

Κάποτε δεν είχε παγωνιά και ξεροβόρι
Κάποτε ήταν η αγάπη σου ζεστή 
Κάποτε ξημέρωνε μόνο για μένα
Και έδυε ο ήλιος χωρίς σιωπή 

Κάποτε μηνύματα δικά σου σταλμένα, 
στου κινητού μου την οθόνη, ψυχής τροφή.

Τώρα πια δε με κοιτάζεις 
Τώρα πια δε μου μιλάς, 
ούτε μηνύματα μου στέλνεις, ούτε αγωνιάς, 
για το που είμαι, που θα πάω, ποιους θα δω
σε ποια αγκαλιά κοιμάμαι, σε πια χέρια ξενυχτώ.

Τώρα άλλη αγάπη ξελογιάζεις, άλλη αγάπη στα μάτια κοιτάς
Κανούργιες εμπειρίες ζητάς 
Τώρα ο  ήλιος δύει, και συ σιωπάς 
και από μένα ξεμακραίνεις 

Για μένα πια ούτε που σε νοιάζει,  
έπαψε η καρδιά σου για με  να χτυπά 
Τώρα αντηχούν άγρια οι ανέμοι 
Τώρα κουρνιαχτό και προσμονή 

Προσμονή για ένα δικό σου κάτι 
Ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια στιγμή.