Άφησε το κλάμα να στεγνώσει στα μαγουλά της. Ηθελε να χει την αλμύρα στο πρόσωπο της. Την αλμύρα της θάλασσας και τη γεύση του καλοκαιριού. Τη γεύση από τα φιλιά του, που τα γευόταν νοερά ακόμα. Και τι δεν θα έδινε να σταμάταγε ο χρόνος δίπλα στην αμμουδιά – εκεί που την πρωτοφίλησε.

«Ουφ …άντε άλλη μια χρονιά να περάσει…να τελειώνουμε και μ ‘αυτά τα Χριστούγεννα» , αναστέναξε η Ασπασία, όσο περίμενε τη σειρά της να μπει στο ψυγείο.

Κάποτε δεν είχε παγωνιά και ξεροβόρι
Κάποτε ήταν η αγάπη σου ζεστή 
Κάποτε ξημέρωνε μόνο για μένα
Και έδυε ο ήλιος χωρίς σιωπή 

Κάποτε μηνύματα δικά σου σταλμένα, 
στου κινητού μου την οθόνη, ψυχής τροφή.

Τώρα πια δε με κοιτάζεις 
Τώρα πια δε μου μιλάς, 
ούτε μηνύματα μου στέλνεις, ούτε αγωνιάς, 
για το που είμαι, που θα πάω, ποιους θα δω
σε ποια αγκαλιά κοιμάμαι, σε πια χέρια ξενυχτώ.